Dat ik schommelend per trein
gedichten zat te schrijven
was enkel en alleen
om de verveling te verdrijven
het wachten tot ie kwam
en dan tot ie ging rijden
en dan tot je er was
't was afzien en 't was lijden
(en hier is er dan eentje)
Op het station van Amersfoort
heb ik dit verhaal gehoord:
van twee treinen die graag samen
op vakantie wilden gaan
maar de machinist, de lummel,
liet één gaan, de ander staan
Die dacht: 'dat overleef ik nooit'
en heeft zich voor de trein gegooid.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
potverdikke daar kom ikke
BeantwoordenVerwijderenzomaar op je blog te staan!
Gos Pii, je krijgt de smaak te pakken.
En ik herinner me je aller- allereerste
kennismaking met de computer nog heel goed..
Ik volg je op de voet!
Groet, Hansje